Αν κάθε Σάββατο που είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους αδελφούς μας, αν σε κάθε Θ.Λειτουργία τους κεκοιμημένους, τους θυμάται στοργικά και τους μνημονεύει η Αγία μας Εκκλησία, αυτό ιδιαίτερα γίνεται τα δύο ψυχοσάββατα. Το ένα προ της Κυριακής των Απόκρεω και το άλλο προ της Πεντηκοστής.
Και αυτό γιατί φιλανθρώπως οι θείοι Πατέρες κινούμενοι όρισαν να μνημονεύονται τις δύο αυτές ημέρες οι “απαρχής μέχρις εσχάτων” κεκοιμημένοι. Όσοι δέχθηκαν το θάνατο στα ξένα, στα απρόσιτα βουνά, στις ερημιές και στις θάλασσες, στην πείνα και στη φωτιά, ή χωρίς ευχές και μνημόσυνα προκεκοιμημένοι αδελφοί μας, αυτή την ημέρα να δέχονται την ωφέλεια που προξενεί η κοινή της Εκκλησίας μνημόνευση. Γι΄ αυτό και παρακαλούμε τον αρχηγό της ζωής και του θανάτου Κύριο Ιησού Χριστό, να λησμονήσει τα λάθη και τα παραπτώματα και να τους αξιώσει της εκ δεξιών του παραστάσεως.
“Αμνημόνευσον πταισμάτων” παρακαλούμε τον αναστάντα Κύριο. Και είναι δυνατή αυτή η προσευχή της Εκκλησίας και συγχρόνως η παράδοσή μας. Δηλαδή η προσφορά των κολλύβων, το βρασμένο στάρι (που έχει μία συμβολική σημασία), τα δώρα μας, το πρόσφορο, το κρασί (τα είδη της Θ.Ευχαριστίας), το κερί, το θυμίαμα, η ακολουθία του μνημοσύνου, η προσευχή της Εκκλησίας που προσφέρει κατά τους Αγίους Πατέρες “ωφέλειαν και βοήθειαν, αναψυχήν και παρηγορίαν”.
Να τί γράφει ο μακαριστός μητροπολίτης Χαλκηδόνος κυρός Μελίτων για το ψυχοσάββατο:
‘Από κάθε σπίτι, από κάθε γωνιά του σπιτιού, θα ξεκινήσουν μαυροντυμένες γυναίκες με τα κόλλυβα στα χέρια, και ταπεινές, σιωπηλές, η μίας κατόπι στην άλλη, σα λιτανεία, θα΄ ρθουν στην Εκκλησιά. Εκεί θα κατέβουν αμίλητες και οι ψυχές. Και, μέσα στο ημίφως του εσπερινού, νεκροί και ζωντανοί θα ανταμώσουν. Δεν θα’ ναι ούτε στη χαρά της ζωής, ούτε στη χώρα του θανάτου. Θα σταθούν για μια στιγμή μαζί, αυτοί που έζησαν και αυτοί που ζουν, κάπου πέρα από το θάνατο και τη ζωή, στη γη της αβασίλευτης ημέρας’.
Αιωνία η μνήμη των κεκοιμημένων μας.
