{youtube}pxM8sm4ZT2U|480|360|0{/youtube}
Μέσα στόν πνευματικό πλοῦτο πού διαθέτει, ἀδελφοί μου συνεορταστές, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καί στόν ἀνθοφοροῦντα λειμῶνα τῆς προσευχῆς, γιορτάζουμε καί πάλι τό γεγονός τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας.
Μᾶς τό ὑπενθυμίζει, αἰῶνες τώρα κάθε Κυριακή στό..
ἑβδομαδιαῖο Πάσχα, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Τό ζοῦμε ἐμεῖς, τά παιδιά της, σέ κάθε Θεία Λειτουργία. Τό ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως: «Καί εἰς ἕναν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν μονογενῆ, τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων· Φῶς ἐκ φωτός, Θεόν ἀληθινόν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο. Τόν δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καί σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου καί ἐνανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπί Ποντίου Πιλάτου καί παθόντα καί ταφέντα. Καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς. Καί ἀνελθόντα εἰς τούς οὐρανούς, καί καθεζόμενον ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».
Τό καταλαβαίνουμε καλύτερα, τή φωτόλουστη αὐτή νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου μαζί μέ τίς ἅγιες μυροφόρες καί τούς ἁγίους μαθητές τοῦ Χριστοῦ, μπροστά στό κενό μνημεῖο, πού ἔκρυψε τή ζωή τῶν ἁπάντων καί πού εἶναι ἡ Ἁγία Τράπεζα, πληροφορούμεθα – ἀκοῦμε ἀπό τόν ἐξαστράπτοντα Ἄγγελο: «Τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν;» «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν».
Πάσχα, ἀδελφοί μου, σήμερα.
«Πάσχα λύτρον λύπης», «τό ἡμέτερον Πάσχα» ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας μας. «Πάσχα σημαίνει:
διάβασις», θά γράψει ὁ ἀγωνιστής τῆς Ὀρθοδοξίας Ἰωσήφ Βρυέννιος, «ἀπό τό σκότος τῆς ἄγνοιας στό φῶς τῆς ἀλήθειας καί τῆς χάριτος,
ἔξοδος ἀπό τόν ἄδη καί ἐπαναφορά στή ζωή,
ἀνύψωση ἀπό τή γῆ πρός τόν Οὐρανό,
μετάβαση ἀπό τό θάνατο τῆς ἁμαρτίας στή ζωή τῆς ἁγιότητος.
Πάσχα· ἀνόρθωση τῶν θνητῶν ἀνθρώπων καί Ἀνάσταση,
ἀνάκληση τῶν ἐξορίστων στόν Παράδεισο,
παρηγορία τῶν ψυχῶν καί εὐφροσύνη τοῦ νοῦ,
Πάσχα· ἀληθινή ζωή».
Καί ὅλοι αὐτοί οἱ ἀτέλειωτοι χαρακτηρισμοί τοῦ Πάσχα, οἱ ὁποῖοι φανερώνουν τίς πολλαπλές εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, μᾶς πιστοποιοῦν κάτι μεγάλο καί ἀσύληπτο: «πώς ὁ ἀναστημένος Κύριος διέρρηξε τό παραπέτασμα πού χώριζε τόν ἀληθινό Θεό ἀπό τόν ἀληθινό ἄνθρωπο. Μᾶς ἀποκάλυψε στόν Ἑαυτό Του τή μεγαλωσύνη καί τό κάλλος τοῦ Ἑνός τοῦ ἄλλου» (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς). Εἴδαμε, μέ ἄλλα λόγια, τή δόξα Αὐτοῦ. Γι’ αὐτό καί ἀκοῦμε ἀπόψε αὐτή τή θαυμαστή διακήρυξη ἀπό τό στόμα τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Θεολόγου στήν ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία:
«Ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ»
Καί πρῶτον. Δεῖγμα τῆς δόξης τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου εἶναι ὁ τρόμος καί ὁ φόβος τῶν ἐχθρῶν Του.
Ἐκεῖνοι, πού στό Πραιτώριο Τόν κτυποῦσαν καί Τόν κολάφιζαν·
ἐκεῖνοι, πού Τόν ἀνέβασαν στό Ξύλο τοῦ Σταυροῦ ὡς κακοῦργο μαζί μέ τούς κακούργους·
ἐκεῖνοι τῆς κουστωδίας, πού στάθηκαν φρουροί τοῦ τάφου Του, κυριεύθηκαν ἀπό φόβο καί τρόμο καί «ἐγένοντο ὡσεί νεκροί» (Ματθ. 28,4).
Ἀκριβῶς τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς ἀρχιερεῖς, ὅταν ἀπό τούς στρατιῶτες πληροφοροῦνται «ἅπαντα τά γενόμενα». Χρησιμοποιοῦν καί πάλι τά ἀργύρια («ἀργύρια ἱκανά ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις» -Ματθ. 28,13-), προκειμένου νά ποῦν ὅτι «ἡμῶν κοιμωμένων ἐσυλύθη ὁ νεκρός», ὅπως ἐπαναλαμβάνει τούς λόγους τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελιστοῦ καί ψάλλει μελωδικά ὁ ἱερός ὑμνογράφος.
Δεύτερον. Ἡ δόξα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου συγκλόνισε τίς ψυχές τῶν μαθητῶν καί τῶν φίλων Του.
«Ὄρθρου βαθέος» πληροφοροῦνται τό γεγονός οἱ μυροφόρες γυναῖκες. Πρῶτες συναντοῦν τόν Ἀναστάντα Κύριό τους καί ἀκοῦνε ἀπό τά χείλη Του τό «Χαίρετε».
Συγκλονίζονται οἱ δύο μαθητές στό περιστατικό στούς Ἐμμαούς.
Δοκιμάζουν ἀνείπωτη χαρά «οἱ Ἔνδεκα» στή Γαλιλαία.
Γεμίζουν ἀπό εἰρήνη, θάρρος καί δύναμη, ἀλλά καί Πνεῦμα Ἅγιο στό ὑπερῶο τῆς Σιών «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».
«Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» ἐπαναλαμβάνει «μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ» ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς.
Τρίτον. Ἡ δόξα τῆς Ἀναστάσεως ἀκτινοβολεῖ σέ κάθε ἐποχή ἀνά τούς αἰῶνες μέσα στό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία.
Αὐτή ἐμψυχώνει τούς Μάρτυρες κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν.
Αὐτή δίδει πνοή καί ζωή σ’ αὐτούς πού ἀγωνίζονται στό σκάμμα τῆς ζωῆς.
Αὐτή χαρίζει φρόνημα ἡρωικό, θάρρος καί ἐνθουσιασμό στίς καρδιές τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά ἀψηφοῦν τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, νά ζοῦν μέ τή βεβαιότητα τῆς τελικῆς νίκης καί τῆς εἰσόδου στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Αὐτή γίνεται φάρμακο ζωοποιό γιά ὅλους πού προσβληθήκαμε ἐπικίνδυνα ἀπό τόν ἰό τῆς ἁμαρτίας.
«Ἐλευθερία ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου.
Ἄφεση τῶν ἁμαρτημάτων.
Ἕνωση μαζί Του.
Θέωση καί μετοχή στήν αἰώνια δόξα καί μακαριότητα» θά γράψει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος.
Ἀδελφοί μου, Πάσχα σήμερα! Εἰκοσιένα αἰῶνες μετά τό πρῶτο. Τά προβλήματα πολλά καί δυσεπίλυτα, ἰδιαιτέρως στόν τόπο μας, στήν πατρίδα μας, τή χώρα τῶν Ἁγίων μας. «Ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσός οὐδαμοῦ, Χριστός καθεύδει» θά πεῖ στοχαστικά ὁ Θεολόγος Γρηγόριος. Καί μέσα σ’ αὐτές τίς δυσκολίες καί τά φοβερά ἀδιέξοδα τῆς ἁμαρτίας, τί μᾶς μένει;
Μᾶς μένει μόνο ἡ διάβαση ἀπό τή θλίψη τῆς Αἰγύπτου τῶν παθῶν καί τῶν παθημάτων στή χαρά τῆς καινούργιας κτίσεως.
Μᾶς μένει, ὡς μοναδική ἐλπίδα, ὁ Χριστός. «Ἐγώ πατήρ» λέγει ὁ Χριστός, «ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφή, ἐγώ ἰμάτιον . . . ἐγώ θεμέλιος, πᾶν ὅπερ ἄν θέλῃς ἐγώ. . . Ἐγώ καί φίλος καί ἀδελφός καί ἀδελφή καί μήτηρ, πάντα ἐγώ . . . Ἐγώ πένης διά σέ, καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί Σταυροῦ διά σέ, ἐπί τάφου διά σέ. . .».
Ἄρα, λοιπόν. Θέλουμε φῶς; Αὐτός εἶναι τό ἀνέσπερο φῶς.
Θέλουμε ἐλευθερία; Αὐτός εἶναι ὁ «ἐλευθερώσας ἡμᾶς ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου».
Ζητᾶμε εἰρήνη; «Αὐτός ἐστίν ἡ εἰρήνη ἡμῶν».
Θέλουμε ζωή; Αὐτός εἶναι «ἡ ζωή καί ἡ ἀνάστασις καί τό φῶς».
Ζητᾶμε χαρά; Αὐτός προσεύχεται στόν Πατέρα Του, «μικρόν πρίν ἀπό τό πάθος» γιά νά ἔχουν οἱ μαθητές Του «τήν χαράν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς».
Αὐτή τή νύκτα τῆς Ἀναστάσεως, τή φεγγοβόλο καί ὁλόφωτη, τήν πάμφωτο καί φαιδρά, σᾶς ἀσπάζομαι ὅλους πατρικά καί ἀδελφικά καί σᾶς εὔχομαι ὑγεία καί δύναμη, κουράγιο καί ἐνίσχυση.
Ἡ νίκη ἀνήκει στό Χριστό.
Ὁ Χριστός θά νικήσει καί ἡ ἀλήθεια θά θριαμβεύσει.
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί μου!
Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ἀναστημένοι πάντοτε μέσα στό Ἀναστημένο Σῶμα Του.
Εὐχέτης πρός τόν Ἀναστάντα Κύριο
Ο Ε Π Ι Σ Κ Ο Π Ο Σ Σ Α Σ
Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
