Τι είναι άραγε η αγάπη;
Τι είναι το συναίσθημα της αληθινής αγάπης;
Πώς το βιώνουμε;
Είμαστε σίγουροι πως το βιώνουμε;
Το έχουμε νιώσει ποτέ αληθινά;
Ξέρουμε τι είναι η αληθινή αγάπη;
Πώς και πότε ενώνονται αληθινά δύο άνθρωποι;
Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο τυχαία.
Είναι όντως τυχαίο;
Στην αρχή είμαστε επιφυλακτικοί. Σιγά-σιγά όμως γνωριζόμαστε καλύτερα. Οι συναντήσεις μας πυκνώνουν, μιλάμε, συζητάμε, βλέπουμε πως οι απόψεις μας ταιριάζουν, κάνουμε παρέα, μιλάμε συνέχεια, οι συναντήσεις μας γίνονται όλο και πιο συχνές. Τα συναισθήματά μας γι’ αυτόν τον άνθρωπο είναι πολύ αγνά και όμορφα.
Πόσο σίγουροι είμαστε όμως για τα δικά του συναισθήματα;
Πόσο καλά έχουμε δει τον εσωτερικό κόσμο αυτού του ανθρώπου;
Τον έχουμε δει;
Μπορούμε να τον δούμε;
Πόσα από όλα αυτά που συζητάμε και ζούμε μαζί του είναι αληθινά;
Μήπως όσο οι μέρες περνούν, η συμπεριφορά του απέναντί μας αλλάζει;
Μήπως ξαφνικά παύει να τον ενδιαφέρει απλά η παρέα μας και θέλει κάτι άλλο από εμάς;
Ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους;
Ξέρουμε να διαβάζουμε τα βλέμματά τους;
Ξέρουμε να βλέπουμε τις προθέσεις τους;
Ξέρουμε πότε πρέπει να συγκρατηθούμε και πότε να αφεθούμε;
Κανένας δεν εμφανίζεται τυχαία και από το πουθενά στη ζωή μας. Όλα και όλοι βρίσκονται γύρω μας για κάποιον σκοπό.
Ποιος είναι όμως αυτός ο σκοπός;
Τον ξέρουμε;
Τον καταλαβαίνουμε;
Τι θέλουν από εμάς;
Ήρθαν για να πάρουν από εμάς ή για να μας δώσουν;
Η αληθινή αγάπη και η αληθινή ένωση γίνεται μόνο με τη χάρη του Θεού. Μόνο Αυτός μπορεί να ενώσει αληθινά και πραγματικά δύο ανθρώπους. Αυτός τους ενώνει, Αυτός τους χωρίζει.
Ο Θεός πάντα μας πληροφορεί εάν ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας έχει έρθει για να μας αναπαύσει ή για να μας σκανδαλίσει.
Ας μην παρασυρόμαστε από τα συναισθήματά μας.
Ας μην κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας.
Ας μην μπερδεύουμε την αγάπη με το πάθος.
Αν αυτός ο άνθρωπος που έχει μπει ξαφνικά στη ζωή μας έχει έρθει για το καλό μας, θα το καταλάβουμε. Θα μας γίνει συνήθεια ίσως και ανάγκη, θα μας κάνει χαμογελαστούς και λαμπερούς.
Αν όμως νιώσουμε ανησυχία, άγχος, αν έρθουν στο μυαλό μας περίεργες σκέψεις, σκέψεις που δεν κάναμε μέχρι τώρα, αν αρχίσουμε να απομακρυνόμαστε από τους δικούς μας ανθρώπους μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί του, αν αισθανθούμε μέσα μας κάποια πρωτόγνωρα συναισθήματα που μας κάνουν να μην ξέρουμε τι θέλουμε, που μας μπερδεύουν, που μας κάνουν νευρικούς και απόμακρους τότε μήπως αυτός ο άνθρωπος δεν εμφανίστηκε για καλό;
Μήπως η ανησυχία μας είναι μια πληροφορία από το Θεό να φύγουμε μακριά;
Αν κ όταν ο Θεός στείλει έναν άνθρωπο στο δρόμο μας αυτομάτως νιώθουμε πως αυτόν τον άνθρωπο τον ξέρουμε χρόνια. Βλέπουμε στο πρόσωπό του τον εαυτό μας. Με πολύ άνεση του λέμε τα πάντα για εμάς. Μας λέει τα πάντα για εκείνον. Ξέρουμε ο ένας ολόκληρη τη ζωή του άλλου. Ψάχνουμε τα ίδια πράγματα. Σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο. Τον εμπιστευόμαστε και μας εμπιστεύεται. Μπορούμε να συνεννοηθούμε ακόμα και χωρίς να μιλάμε, με ένα βλέμμα, με ένα νεύμα. Μπορούμε να πούμε οτιδήποτε χωρίς τον φόβο μήπως και παρεξηγηθούμε. Ξέρουμε πως θα μας ακούσει, κι εμείς θα τον ακούσουμε. Γελάμε αυθόρμητα, βγαίνει από μέσα μας μια χαρά, μια αισιοδοξία. Είμαστε ελεύθεροι. Ξέρουμε πως θα είναι πάντα εδώ για εμάς ανά πάσα ώρα και στιγμή, όποτε τον χρειαστούμε θα τρέξει δίπλα μας χωρίς δεύτερη σκέψη, θα έρθει όπου κι αν είμαστε με αγάπη, με χαρά και πραγματικό ενδιαφέρον, για εμάς. Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς για εκείνον. Θα κάνουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλο.
Τον σκεφτόμαστε και μας σκέφτεται.
Προσευχόμαστε γι’ αυτόν κι εκείνος προσεύχεται για εμάς.
Είμαστε πλήρεις.
Κι ένα βλέμμα από μακριά αρκεί.
Και οι δύο αισθάνονται σιγουριά.
Δεν φοβούνται τίποτα.
Ξέρουν πως έχουν ο ένας τον άλλο έστω κι αν είναι μακριά.
Αυτή είναι η αληθινή αγάπη, να νιώθεις τον άλλο δίπλα σου όπου κι αν βρίσκεται.
Αυτή είναι η αγάπη που χαρίζει ο Θεός σε δύο ανθρώπους.
Αυτή είναι η αγάπη που ενώνει αληθινά δύο ανθρώπους.
Δύο άνθρωποι οι οποίοι είναι πάντα χαμογελαστοί.
Δύο άνθρωποι οι οποίοι είναι πάντα ευτυχισμένοι.
Δύο άνθρωποι οι οποίοι αυτό το χαμόγελο το χαρίζουν σε όλο τον κόσμο γύρω τους.
Δύο άνθρωποι οι οποίοι το μόνο που έχουν μέσα τους είναι αγάπη, αληθινή αγάπη, βαθιά αγάπη, μοναδική αγάπη.
Κι όμως….. αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν έχουν ακουμπήσει ποτέ ο ένας τον άλλο, δεν έχουν πιαστεί ποτέ ούτε από το χέρι, τα σώματά τους δεν έχουν έρθει ποτέ σε καμία επαφή.
Η επαφή τους είναι μόνο πνευματική.
Η αγάπη τους είναι αληθινή και μεγάλη.
Μια αγάπη που ξεκινάει από τον εδώ κόσμο και φτάνει μέχρι τον κόσμο του Θεού.
Αυτός είναι ο προορισμός τους.
Αυτό θέλουν να καταφέρουν.
Σκοπός τους είναι η αγάπη τους αυτή να μεγαλώσει τόσο πολύ που να αγγίξει και τους άλλους ανθρώπους.
Σκοπός τους είναι η αγάπη τους αυτή να μοιραστεί παντού.
Σκοπός τους είναι η αγάπη τους αυτή να είναι αιώνια.
Σκοπός τους είναι να μπουν στον παράδεισο και όταν μπουν να αντικρύσουν ο ένας τον άλλο, να δουν πως ο άλλος τους περιμένει εκεί για να είναι και πάλι μαζί.
Ο Θεός τους ένωσε.
Ο Θεός τους κρατάει ενωμένους.
Ο Θεός θα τους κρατάει ενωμένους για πάντα.
Γιατί η βίωση της αληθινής αγάπης έρχεται μόνο από τον Θεό.
Μόνο αυτός μπορεί να ενώσει με αληθινή και πραγματική αγάπη δύο ανθρώπους… μέχρι τον παράδεισο…
Συντάχθηκε από Α.Ο.
